Theatervorm uit Indonesië en Maleisië. Het spel wordt gespeeld met kleurrijke, platte figuren die gemaakt zijn van leer (kulit) van de karbouw. Ze zijn aan beide zijden beschilderd en bovendien versierd met een rijk patroon van gaatjes, waar het licht doorheen kan schijnen. Het is stokpoppen- en schimmenspel tegelijkertijd. De pop is over de hele lengte tussen een gespleten stok geklemd. Onder de pop loopt de stok uit in een handvat. De pop heeft geledingen in de schouders en ellebogen. Aan de handen zit een dunne stok om de armbeweging te leiden. De figuren worden door de dalang (schimmen- en poppenspeler) bewogen tegen een strak gespannen, langwerpig, wit speelscherm, dat gewoonlijk rood omrand is. Tussen de poppenspeler en het scherm brandt een lamp. Onderlangs het scherm ligt de stam van een bananenplant. Daarin worden de figuren geprikt die niet in actie zijn; de goede partij rechts (gezien vanuit de dalang), de kwade links. De lakons (verhalen) worden door de dalang deels sprekend, deels zingend gebracht. Bij de dialogen geeft hij ieder personage een eigen stem. De opgevoerde verhalen zijn gebaseerd op de oorspronkelijk uit India afkomstige hindoe-heldendichten Mahabharata en Ramayana. Het publiek kan aan beide kanten van het scherm zitten. Aan de kant van de dalang ziet men de poppen zelf, dus met hun beschildering. Aan de andere zijde van het doek ziet men het schaduwbeeld, de kleur komt (bijna) niet door. Een opvoering vangt kort na zonsondergang aan en eindigt bij zonsopgang.
Zie ook Kotak wayang en Garuda.